In beeld: Dromerig Bagan en Yangon metropool

Check onze foto’s hieronder!

Gistermiddag 26 januari landden we in Kathmandu, Nepals hoofdstad. Niet dat we veel van Kathmandu zullen zien, want vandaag kwamen die straatvlegels van een San en Michelle aan, notres amies. Dat betekent drankjes ter viering, dus druk druk druk. Ze laten de mannen even thuis, zodat we on foot samen tien dagen door ‘s werelds hoogste bergketen trekken. De onverwoestbare Himalaya. Morgen reizen we per bus naar Pokhara, vanwaar we twee dagen later een tijdje aan de bak moeten.

Afijn, drie en een halve juweeltjes van weken in Myanmar zijn daarmee definitief afgesloten. In Nepal mogen we weer veilig het kleffe setje spelen dat we altijd zijn. Beetje tongen op straat. In Myanmar niet.

Dat volwassen mannen en puberjongens vrijwel allemaal in rokken én handje-handje lopen, dat is dan weer geen enkel probleem. No hard feelings verder. Daar is het gebruikelijk dat vrienden zo met elkaar omgaan en dat is aandoenlijk.

De rokken, of genuanceerder, lange doeken rond de heupen gedraaid, zien niet eens onmannelijk uit. Sterker, het is zo mooi en comfortabel dat veel westerse, mannelijke toeristen ze zelf maar om de benen wikkelen. Geldt ook voor deze twee geitenbilletjes, want ook de vrouwen lopen massaal in rondgerolde doeken. Werd gewaardeerd, gezien de thumbs up van passerende locals en dat stemde ons nog vrolijker dan we al waren.

We zullen ze missen, die Myanmarezen. Niet alleen hun buitengewone lievigheid en cuteness. Nee, ook hun collectieve verslaving die me er bijna toe dreef de ambulance te bellen voor ze. Alsof ze allemaal net een bok op de bek kregen, zoveel bloed spugen ze uit. Gewoon op straat of uit het autoraampje, zodat het hele portier ondergekletterd wordt als de wind verkeerd staat.

Maar paniek voor niets. Geen bloed. Geen pijn. Het is kun-ya, een mix van onder andere betelnoot met calciumdioxide in een betelblad gerold, waar je op sabbelt en bijt. Toevallig brengt dat de kleur van bloed in je mond inclusief je tanden. Verworven speeksel spuug je steeds zonder gêne uit. Vendors rollen kun-ya vers voor je, aan kraampjes die nooit verder dan vijftig meter uit elkaar staan. Door het he-le land.

Het moet een licht verdovend en lustopwekkend effect hebben. Buiten een vergroot risico op allerlei enge ziekten en de overduidelijk verslavende werking. Ik kan d’r niet geil van worden overigens. Want smerig dat het uitziet.

In Yangon, ‘s lands levendige metropool, bestuderen we het zoveelste kun-ya kraampje als we op de markt lopen. Hoe zou dat toch smaken? Claire vindt dat ik het moet proeven en kruipt in de rij. De mannen die het spul ook bestellen, zoeken oogcontact en lachen. Ze willen niet dat Claire een cent uitgeeft aan this bad habit, dus krijgt ze eentje in de hand gedrukt. Ze geeft ‘m niet aan mij, maar begint zelf te knauwen. En dat vind ik stoer.

‘Hoe smaakt het’, vraag ik. ‘Ik weet het niet echt. Heel smerig wel en een beetje scherp. Jij moet ook eentje proberen’, antwoordt Claire. En dat doe ik, wederom zonder betaling. Natte-honden-zweetvoet met chilipeper om je tong nog lekker open te halen. Niet helemaal waar ik van droomde. We proberen lang genoeg te knabbelen om hetzelfde uiterlijk als de locals te realiseren, maar dat is ons onmogelijk. At least we’ve tried.