Chasing dusk, chasing dawn
Na jaren smoorverliefd Googles afbeeldingen van Bagan te hebben afgelebberd, mag ik er nu eigenhandig ravotten. Lekker cultuur in natuur snuiven met mijn camera in mijn handjes. Samen met de vrouw.
Bagan. Veertig vierkante kilometers aan licht heuvelachtige, stoffige grond. Bezaaid met palmbomen en nog veel meer pagodes. In de plaatselijke gouden eeuw bouwden de rijke stinkerds geen vijftig tempels en stoepa’s, maar dertienduizend. Niet in de bouwstijl van kampratten-kitsch, maar van warm, roodbruin gesteente.
Nu negenhonderd jaar, vele veroveringen en aardbevingen later zijn wat werken verwoest. We treuren weinig, want nog steeds zijn er 2200 tempels over en zo’n 2000 ruïnes. En dat betekent dat Bagan wereldwijd het grootste aantal tempels en stoepa’s per vierkante meter telt. Soms perfecte, soms kapotte, maar dat laatste is juist van esthetische zoveel-meerwaarde. Niet dat een afzonderlijke tempel ons ook maar iets interesseert, het gaat om het visuele geheel. Met de vergezichten tijdens zonsop- en – ondergang in het bijzonder. Zo oppervlakkig durven we wel te zijn.
Maar koekeloeren is niet al wat op het program staat. Zwart bakken aan het zwembad staat dagelijks ook ingeroosterd. Want na twee hotels met zwembad úit de zon, lusten we wel een beetje vernegeren.
Ons hotel. Die tuin. O hell yes, de hemelpoort is open. Tropische bomen en planten met felgekleurde bloemen waar je ook kijkt. Zwembad innnn de zon. Oranje, gele, groene parasolletjes eromheen van een soort crêpepapier, lampjes eronder. In de avond schijnen ze in de kleur van het overhangend parasolletje. Een slingerpad voert ons verder door de tuin naar onze riante veranda, met deurpost naar een grote en schone kamer.
Martijn adviseerde ons met klem een e-bike (lees: e-scooter) te huren in Bagan, geen fiets. De ondergrond is van zand (soms stevig, soms a la strand), geasfalteerd wegdek bevat meer gaten dan een gatenkaas, het is bloedheet en je moet bergaf (prima) en bergop (het hellevuur) in datzelfde zand, in diezelfde hitte. Overtuigend betoog als je het mij vraagt.
Claire is akkoord. Totdat ze ziet dat fietsen huren goedkoper is. Ik heb het over één euro en vijftig cent. Maar goed, ze is ook enthousiast over het fietsen zelf. Die trappende beweging heeft inderdaad altijd iets feestelijks. Maar eerlijk, ik vind Claire lief en lichaamsbeweging is gezond. Dus fietsen it will be. ‘Lekker hè’, zegt ze stralend. En dat is zo. Zo ongeveer de allereerste drie minuten. Daarna volgt de eerste berg met intens gehijg en wat verzwegen onderlinge afkeer. Gelukkig nog maar 22 kilometers met m’n gore zweetbillen te gaan..
De dag sluiten we later vredig op onze veranda af met bier voor Claire en rum cola voor mij. Hitjes van nu inspireren ons wat pasjes te proberen voor de openingsdans van de een of andere upcoming bruiloft. We moeten nog veel oefenen, voelen we.
De avond maakt plaats voor een slaapje, het slaapje maakt plaats voor het tering geluid van de wekker. Claire bestelt een Amerikaans ontbijt, ik een Aziatisch. ‘Boh lekker’, vindt ze. Als Chef Ei beoordeelt ze haar eitjes als werkelijk perfect en haar boterhammen zijn níet zoet, zoals we van Azië gewend zijn. Terwijl Claire haar bord al schoon likt, zit ik nog te wachten op mijn mihoen. Dat is dan wél weer zoals we gewend zijn van Azië. Gerechten gelijktijdig serveren zou wel eens een welvaartsdingetje uit het Westen kunnen zijn.
Na mijn laatste hap checkt Claire de stand van de zon. Perfect! Schijnt recht op het zwembad. Haasten doen we. Naar de badkamer. Dat lichaam moet kaal, want we kunnen de bikini’s aan. Bij zonnestraal nummer drie liggen we plat op een bedje. Heer-lijk!
Maar na 10 minuten breekt mijn natuurlijke gedrag van ik-kan-niet-stil-liggen door. Dan maar een spelletje ‘vlieg of mijn vinger bij de ingang van je neus’ en Claire moet raden. ‘Laat me met rust of ga uitzoeken bij welke tempel we morgen moeten zijn voor zonsopgang’, eist Claire.
Ik kies optie twee. Zon komt op in het oosten. Dan is Buledi tempel een optie. Staan nog wat stoepa’s in de buurt, voor wat dynamiek in de foto. Ik ben er klaar voor. Maar dan stuit ik op het nieuws dat de regering alle tempels heeft gesloten voor zonsopgang en -ondergang. Sinds drie godvergeten weken. Come again?
Blinde paniek slaat toe. De slettebakken gaan me dit toch niet maken. Volhardend als ik (meestal niet) ben, vraag ik de receptioniste om raad. Advies: een taxi. Chauffeurs weten meestal wel wat stiekeme plekjes. Ik overleg met de baas van de pieterballen en krijg akkoord.
Om half zes ’s ochtends staan we met glimmende tandjes klaar. Gepoetst met weer een frisse tandenborstel, die we elke dag in elk hotel nieuw krijgen. De chauffeur hadden we ook wel een borsteltje kunnen geven, want de auto ruikt naar ‘ik heb al drie weken mijn slaapkamer niet gelucht’. Maar goed, belangrijker: zonsopgang in het ongelofelijke Bagan.
‘Gouvernment closed all temples’, zegt hij. Weet ik, maar dat komt nu even slecht uit. Helaas trekken wij aan het kortste end en weet dit exemplaar van een chauffeur helemaal geen stiekeme plekjes. Tien minuten later staan we dus op een heuveltje, waarvan ik weet dat die ingrediënten mist voor mooie foto’s. Claire geniet zoals het hoort van de opkomende rode zon die al die pagodes in een warme gloed zet en de palmbomen verlicht, terwijl zo’n twintig luchtballonnen tegelijkertijd sloom de lucht in bewegen. De mist die laag boven de grond hangt, geeft een mystiek die Bagan omtovert tot een droom van een blikveld. Dankbaar, dat is wat we mogen zijn. Maar geleid door mijn eigen verwachtingen, stap ik terug de taxi in met een flinke brombek. Als een peuter zonder ijsje, met de armen over elkaar. En volwassen als ik ben, huil ik er een beetje bij.
Maar ik zou mezelf niet zijn als ik geen veerkracht toon. Of vooral: als ik niet handel naar de impulsen die mijn zijn rijk is. Dus, ik ga in de luchtballon, besluit ik. Voor driehonderd en tien dollars is mijn probleem der teleurstelling opgelost.
‘s Middags nemen we de e-bike. Claire rijdt ons van noord tot zuid, van west tot oost. Waar we ook kijken, onze ogen en zoete harten genieten. Niet alleen van de omgeving die indruk blijft maken, maar ook van Bagans inwoners. We worden gepasseerd door zwaaiende handen of zelfs stemmen die ons toezingen. Ze hebben meestal gele vegen op de wangen, zoals in het hele land. We fantaseren er een diepzinnige boeddhistische betekenis bij. Dat je misschien eerder nirvana bereikt ermee. Ja, dat moet wel. Zoiets. Omdat we een mond hebben, vragen we het na. We zitten helemaal klaar tuurlijk voor wat culturele verrijking. ‘Why do you actually have these yellow kind of smudges on your faces?’
‘Traditional sunblock’. Van Boomschors. Oke saai, dus we bestellen nu maar een gerieflijk noedelsoepje om erna op de gok te zoeken naar een mooie plek voor zonsondergang. Per toeval vinden we een pagode met mensen bovenop. Moeten we ook zijn! Aan de binnenkant van de pagode zit een trapje in de muur, als een gangetje zo smal dat we er alleen tussen passen door langs de muurtjes te schrapen met onze (half) Europese schouders. De zaklamp van de telefoon moet aan, want het natuurlijke zicht in het trappenhuis is gelijk aan Ogen-Dicht. Maar we klimmen succesvol en aanschouwen de kleuren die aan de hemel veranderen door de wegzakkende zon. Veel lekkerders kun je je ogen gewoon niet voorschotelen.
Op weg naar beneden, via diezelfde donkere trap, staan we stil. De zaklamp-app heeft zich afgesloten. Claire rammelt met de telefoon en vraagt dan of ze iets in haar haren heeft. Het licht doet het weer, dus ik schijn op d’r hoofd. Niks te zien. Per ongeluk schijn ik wat omhoog en dan signaleren we dat Claire onder een dikke hangende bol staat, volgeplakt met duizenden krioelende insecten die kunnen vliegen. Fijn was het.
Ik moet op tijd naar bed, want om vijf uur gaat mijn wekker.
Camera’s, reserve batterijen, filters. Check. Ik geef Claire een aai en vertrek in alle vroegte voor mijn ballonvaart. Het is nog donker als ik on site kom. Ik pak thee en een koekje en kijk wat om me heen. De man die, zo blijkt straks, mijn piloot is frutselt bezield aan zijn ballen. Even door de knieën voor het plekje achterdoor.
Ik hoor geluiden die te maken moeten hebben met het vuur dat die ballonnen ingeblazen wordt. En als het ochtendgloren langzaam inzet, zie ik dat het klopt. Overal liggen de ballon-mandjes op hun kant met daaraan de nog platte ballonnen. Terwijl we veiligheidsinstructies krijgen, kan ik mijn ogen niet afhouden van het spektakel der opblazen van de twintig ballonnen die zo in de lucht zullen hangen.
Samen met een Australisch, ouder echtpaar stap ik in onze mand. We houden alledrie meer van spannende thrills, maar o heavenly father wat is een luchtballon boven de paar duizend pagodes van Bagan een beleving die moeilijk te evenaren is. Niet eens alleen door de twee glazen champagne die we aansabbelen als we terug aan de grond staan. Money well spent. We kunnen met een gerust hart doorreizen naar Yangon, 630 kilometers zuidelijk en helaas onze laatste bestemming in Myanmar.
Jan van de Walle januari 25, 2018
Wat een prachtig verhaal. En wat een oog strelende belevenissen. Geweldig om te lezen. Geniet.
Nicolle januari 25, 2018
Nou Simoontje,
het was weer geweldig.
Hebben weer enorm genoten.
Groetjes.
Mama januari 25, 2018
Waaw wat weer prachtig geschreven. Heb wederom genoten van jullie belevenis in Myanmar. Heel bijzonder meisjes geniet maar flink. Wat zou het fijn zijn om zo’n ezeltje in de tuin te hebben konden we toch ff op bezoek komen hihi. Hele dikke lieve poene ??
Marieke januari 25, 2018
O wat is het weer een genot om te lezen! Mijn ogen laten het scherm niet meer los, doorlezen is het enige wat in me op komt. Wanneer komen de verhalen in boekvorm uit schatjes? Een hemels avontuur! Geniet, maar dat doen jullie. Dus dan maar een hele dikke kus van ons en vast onwijs veel plezier en avontuur met San en Michelle!
papa ani januari 25, 2018
Geweldig!!! Papa ani heeft weer genoten van je humoristische reisverslag. Tante Ann leest gretig mee. Ik kijk uit naar het volgende verslag. Selamat jalan voor jouw en Claire. xxx
Miep de Jongh januari 25, 2018
Al weer zo’n super verhaal.
Ik had nog nooit van Bagan gehoord.
En zo te horen is het er prachtig en een heel speciale belevenis.
Ik verbaas me dan wel een beetje over de betrekkelijke luxe in het hotel.
Stoer hoor, Simone, om in zo’n ballon te gaan!
Ik kijk nu al naar het volgende verslag uit.
Liefs
Paul logister januari 25, 2018
Vanuitmijn Hollandse bleke polder tenen Intens genoten van jullie adembenemend schone warmbloedige avonturen. , pluk de dagen en de sterren lieverds . Dikke knuffels uit een goorgrijs polder land
Britt januari 25, 2018
Wederom een adembenemend verhaal. Ik kan me helemaal voorstellen hoe jullie met de fietsjes door Bagan rijden. Te gek dat je een ballonvlucht hebt gemaakt, ben benieuwd naar de foto’s!
Na dit mooie verhaal dat me voor even met jullie meenam op reis, stap ik zo op m’n scooter richting kantoor! (Zonnetje schijnt, dat dan weer wel)
Enjoy peudelkes!
Britt
Monique januari 25, 2018
Simone en Claire, ik heb weer heel erg genoten van het beeldend verslag tijdens jullie reis.
Dikke kussen, voor jullie alle twee, ook van Paul,
Monique
Michelle januari 25, 2018
ohhh ik wou dat ik erbij was!!!!!
Gelukkig gaat dat Nepal verhaal niet aan me voorbij
Jan-Pieter januari 25, 2018
Wederom geweldig leesvoer!! Genieten met volle teugen en blijven tikken!! Grz, Maaike en JIP
yvonne januari 25, 2018
wederom rot gelachen, ik zag je ook echt op die achterbank zitten pruilen! en Claire, die ineens de goedkope(re) fietsen spot. voelt toch een beetje alsof ik erbij was (al was het eigenlijk afspraak dat ik in het koffer zou worden meegesmokkeld, maar daar hebben we het later wel over). en dat van die insecten, REALLY??? hebben jullie gerend? ik voel de paniek nu al in mijn buik, gatver! Roy vroeg trouwens net waarom ik zo zat te grinniken dus dan weet je dat ik niet lieg he 🙂
dikke kus en veel plezier, tot het volgende verhaal xxxx
Papa januari 25, 2018
Aloha noedelsoep Lady’s, “sambal bij” weer een prachtig mooi verhaal en heerlijk om ze te lezen. Een avontuurlijke tocht ter land, ter zee en in de lucht !
Lijkt wel op de vroegere films van Indiana Jones met Harrison Ford de ” Temple of Doom”.
Ga zo door, veel plezier en een hele dikke Koes
Hou van jullie
Ineke. januari 26, 2018
Goedverdoemekes wat heb je dat weer prachtig geschreven!!!!
Heb weer genoten vanuit Mijn teentjes.
Ik zie het stralende gezicht al voor me hoe Claire de fietsen geregeld heeft en ja ook jou smoel Simone na een paar minuten trappen in de loeihitte.
En jakkie die beesten, echt iets voor mij
Knap Simoontje die luchtballon.
Zo fijn te lezen dat jullie het zo fijn hebben.
Jullie ziet en beleven zo veel moois.
Verheug me alweer op het volgende verhaal, Dan met jullie lieve vriendinnen.
En natuurlijk de foto’s van jullie.
Dikke lieve knuffels lieverds en nog veel reisplezier
'buv' Gerdy januari 26, 2018
Na weer zo’n bijna visueel reisverslag, met genoeg spot en zelfreflexie, moet ik toch echt even Bagan gaan googelen want daar had ik nog niet van gehoord. Dank jullie wel, voor het verruimen van de wereld…..