Chiang mai, de feestelijkheden

‘I really want to go to Amsterdam. I wonder how many men would come pay me when I am behind the window in the Red Light district.’ Ik meteen naar links kijken natuurlijk, naar wie deze frase zo vanuit het blote hart naar buiten slingert. 

Het is een Thaise vrouw. In zwart rood jurkje, midden dertig, stem van miauwend geluid. Zoals ze hier allemaal klinken eigenlijk. Verdacht veel lijkt ze niet helemaal op een vrouw. Haar kapsel, haar gelaat en haar ostentatief nichterige handgebaren (ik mag dit gewoon zo zeggen, want: pot), haar top thing on the bucket list (beetje hoertje spelen) beargumenteren helder: dit is er een, een ladyboy.

Ze zit in sensuele poezenhouding aan het tafeltje naast ons op het terras te filosoferen over de kwesties des levens, zoals piemels en hun wenselijke formaten, en de economie, zoals hoeveel klanten ze zou kunnen werven als exotisch hoertje in onze hoofdstad en wat dat zou opleveren. Naast haar, in neutrale zithouding, zit een reguliere Thaise jongen, een blonde mevrouw met Amerikaans accent en een andere Thaise jongen die later eigenlijk Japans blijkt. In elk geval, grootste lol dat ze hebben om Ladyboy. Wij ook trouwens, want het is verrekte vermakelijk wat uit haar mond komt. 

Er komt altijd een moment om naar bed te gaan en met onze lege cocktailglazen denken wij dat dit zo’n moment is. We betalen netjes en dan blijkt het toch niet dat moment om naar bed te gaan. Ladyboy vraagt of we al eens Thaise whisky hebben gedronken. Dan kun je maar één ding doen natuurlijk en dat is liegen. ‘Nee, wat is dat, is dat lekker?’, vraagt Claire leergierig. 

Tijdens deze korte leugen zijn er al twee stoelen bijgeschoven en mogen we op persoonlijker level verrijkt worden met het gewauwel van onze nieuwe vriendinvriend. We krijgen Thaise whisky, proosten wild met elkaar en houden dat lekkere tempo aan waarmee je opeens verlangt naar een dansje in de lokale club. 

Helemaal woozy in de club sta ik even later op de eerste de beste beat samen met Ladyboy als een dolle stier te twerken, of iets wat daarop moet lijken. Maar dan valt haar oog op een Pool. Ikzelf zou het er nog niet op kunnen al was ik gezond en hetero en zou hij het laatste zaad op deze aardkloot bezitten waarmee ik dan het voortbestaan van de mensheid zou moeten borgen, maar zij denkt natuurlijk alleen maar: oefenmateriaal voor mijn afvaardiging naar De Wallen. Ze miauwt een woord of anderhalf in zijn oor, danst een dikke zeven tellen met haar Aziatische krentje tegen zijn Oost-Europese piemel aan, laat ons snel maar nauwkeurig haar pijp vaardigheden zien op de hals van haar flesje bier, draait zich om naar de Pool (volgens mij om een gesprekje te starten) en krijgt van hem meteen zijn wilde tong in haar strot gejakkerd. Het is vermakelijk om te zien. Lekker jeugdig weer eens, zeg maar. 

Maar goed, we kwamen eigenlijk naar Chiang Mai voor een tweede poging Loy Krathong en Yi Peng Festival. Want dat liep in 2014 een beetje in de soep, toen Claire dacht dat het een goed moment was voor gordelroos. De hemel is dan twee hele avonden verlicht met duizenden grote lampionnen en bloemstukken met aangestoken kaarsjes in de rivier. Was leuk.