Vanuit Mandalay reisden we naar Kalaw (miraculeus uitgesproken als Kallòhhhhhh), zo’n 200 kilometer zuidoostelijk. Een klein stadje in Myanmars groene bergen, vanwaar we op zoek gaan naar het leven van de lokale bergstammen uit het achterland.
De ochtend breekt aan. We kuieren over modderpaden in de kleur van het gravel waar Rafael Nadal zijn kunstje op doet. De grond heeft de ideale combinatie van ’te nat’ of ’te droog’. Als je geen gekneusde pruim of piemel kunt gebruiken, blijf je beter weg bij het natte deel. Tenzij je de spagaat gewoon wél onder de knie hebt. Loop je op een droog deel, heb je zo je hele bek vol stof en kun je je verheugen op een avondje aan de zuurstof. Desondanks, it’s worth the trouble.
Vrouwen, meisjes, mannen, jongens. Af en toe passeren ze ons. Nooit met een hippe rugzak, altijd met een mand aan een touwtje die ze over de schouder dragen. Of op het hoofd. De allerkleinsten niet. Baby’s en peuters zitten met blote billetjes in een net passend zwart teiltje. Ze staren wat rond.
Na twee uur lang zowat elke meter uitzicht te hebben ondergekwijld (want: berg na berg na berg met thee- en sinaasappel- en gemberplantages), staan we bij een schooltje temidden een stoffig veld, waar drie jongetjes met elkaar spelen. Gewoon met een paar takken en een aangevreten voetbal. Een jaar of vijf schat ik ze. Het type schooiertje, maar wel de schattige vorm. Alsof the queen herself is gearriveerd, staan de knaapjes sneller dan het licht klaar om te poseren voor Claires camera. Niet veel later hebben ze d’r backpack nog net niet binnenstebuiten gedraaid en is ze bijna omgetoverd tot klimrek.
De schooljuffrouw kan beter haar biezen pakken, want ook de kinderen in het klaslokaal vinden het opeens veel leerzamer om de onbekende zaak buiten te besnuffelen. De ene is wat verlegen, terwijl de andere met z’n neusgaten nog net mijn lens niet onder smeert.
Twee oude vrouwtjes uit het dorp lopen aan, gehuld in een rood-roze gemêleerde doek met streepjes als rok en een paars kort jasje met een brede roze rand. Langer dan één meter vijfenveertig zijn ze niet. Eén van de twee heeft een rijtje tanden die de lendenen van menig orthodontist in vuur en vlam zou zetten. Materiaal voor mijn camera dus, en die van Claire. Vinden de dames wel interessant. Of we even de foto’s kunnen laten zien. Zodra mevrouw met niet-zo-best-gelukt-gebit de foto’s ziet, giechelt ze zoals ik dat vroeger met mijn vriendje Dorian deed in groepje één van de basisschool. Ze trekt enthousiast haar trukendoos open om nog mooier uit te zien voor haar aanvullende fotoshoot. Ze wil méér! Dat betekent minstens een groene doek op het hoofd, beetje zoals ik mijn handdoek draag na het drogen van mijn haren. Zelf krijg ik ook een traditioneel vestje aangemeten, past net. Claire is in deze setting iets teveel reus, dus die moet het met haar eigen pakje doen. De nieuwe foto’s laten onze nieuwe favoriete mevrouw in een staat van aldoor geschater met een soort geschreeuw en ik weet niet of twee miljoen euro meer waard is of dit moment.
We moeten voort maken, want we hebben nog heel wat uren te lopen. Maar een nieuwe onderbreking volgt snel. Via een slipperig soort van trapje in de modder dalen we enkele meters af. Claire’s oog valt op plastic zeil, in gestreepte kleuren dat als plafond slap tussen houten palen hangt. Zo’n één meter zeventig boven de grond. Niet helemaal gemaakt op de westerling. Op de grond liggen gekleurde matten over elkaar heen, geweven uit plastic slierten. Een groep dorpsvrouwen, wederom in traditionele kleren, zit in kleermakerszit lekker te beppen. Theetje erbij. Sigaartje ook. Hun handgebaren maken duidelijk dat we erbij moeten komen. Schoenen uit, dat is overal van belang.
Ze spreken geen woord Engels, maar zetten het immer effectieve communicatiemiddel in: eten. Een bordje met lokale borrelnootjes, gefermenteerde theebladeren en een kostelijk mengsel van flinterdun gesneden sliertjes gember, ingelegd met citroen, olie en gehakte pindanootjes. De giechelkip van de foto’s arriveert ook en schiet meteen weer in de lach als ze ons ziet. Een andere dame brengt ons thee, van theebladeren die in het dorp zelf gedroogd werden, en alsof dat onvoldoende is, volgt een bordje met spul dat smaakt naar iets waar ik me vroeger kapot aan vrat op Molukse feestelijkheden. Helaas nog steeds geen idee wat het is. Maar nice shit.
Het blijkt de bijeenkomst voor de bruiloft morgen, van een stel uit het dorp. Of ze uitgehuwelijkt zijn, is me eigenlijk onduidelijk, besef ik nu. ‘Of we ook komen’, is de vertederende betekenis van twee bananensigaren die de moeder van de bruidegom ons in de klauwtjes drukt. We’d love to, maar helaas zit onze tijd in Kalaw erop na vannacht. Maar bedankt voor een herinnering die altijd een glimlach op onze kwakker zal brengen.
lei raets januari 16, 2018
Geweldig verslag weer.
Maar……….dat is toch niet jullie bruiloft ???
Groetjes Lei en Col.
Maud Odekerken januari 16, 2018
Wat een heerlijke foto’s. En geweldig om te lezen hoe gastvrij de mensen zijn en wat een prachtige ervaringen jullie op doen. Kijk al uit naar het volgende verhaal. Ps geweldige schrijfstijl 😉
Ineke januari 16, 2018
Yep, weer vanuit Mijn teentjes genoten.Wat een prachtig verhaal.
Ik kan me Helemaal voorstellen hoe jullie erbij Kijken.
Wat maken jullie mooie dingen mee.
GEWELDIG
Zit alweer te popelen van ongeduld naar jullie volgende verhaal
Dikke knuffels
Miep de Jongh januari 16, 2018
Het was weer genieten van jullie verslag.
Wat schrijf je leuk, Simone. Moet je iets mee gaan doen.
Heerlijk dat ik zo kan mee genieten.
Liefs, Miep
Marielle Vesters januari 16, 2018
Alweer zo’n heerlijk geschreven verhaal.
Op het moment dat ik het lees , ben ik gewoon bij jullie.
Simone, je weet al wat ik ga zeggen , wat schrijf je toch geweldig.
En ook de foto’s zijn prachtig.
Ik kijk weer uit naar jullie volgende verhaal/foto’s
Patries januari 16, 2018
Hee Simone en Claire, wat heerlijk, wat grappig en vertederend!
Als ik die foto’s zie met die kinderen, geweldig! (Zouden jullie er niet meteen een paar adopteren en mee terug nemen? Scheelt negen maanden en een bevalling pk.) 🙂
yvonne januari 17, 2018
scheetjes ik mis jullie vreselijk maar wat heb ik weer gegrijnsd! geniet zoveel jullie kunnen, en hou ons vooral op de hoogte xxx
'buv' Gerdy januari 18, 2018
Alweer zo filmisch beschreven, dat het bijna visueel is. Mochten er ook foto’s bij dit gedeelte horen, dan weet ik niet hoe ik die boven water moet krijgen, maar…wat had ik dat ‘giechelend fietsenrek’ en de rest ook graag genoten via jullie lens!
Ga in elk geval door met genieten (en ons daarvan op de hoogte houden, dank alweer!)
'buv' Gerdy januari 23, 2018
Claire en Simone, nu jullie al reizend genieten, dacht ik er het afgelopen weekend plots weer aan, dat Maastricht een Thay Restaurant heeft, dus…..niet alleen jullie verhalen en foto’s laten mij meegenieten, nu had ik ook een ietwat geur en vooral smaak erbij als supplement ! Jullie reis is dus op meerdere wijze een inspiratie! Ook dank daarvoor ?!