Giechelen in Kalaw

         Na twee uur lang zowat elke meter uitzicht te hebben ondergekwijld (want: berg na berg na berg met thee- en sinaasappel- en gemberplantages), staan we bij een schooltje temidden een stoffig veld, waar drie jongetjes met elkaar spelen. Gewoon met een paar takken en een aangevreten voetbal. Een jaar of vijf schat ik ze. Het type schooiertje, maar wel de schattige vorm. Alsof the queen herself is gearriveerd, staan de knaapjes sneller dan het licht klaar om te poseren voor Claires camera. Niet veel later hebben ze d’r backpack nog net niet binnenstebuiten gedraaid en is ze bijna omgetoverd tot klimrek.

         De schooljuffrouw kan beter haar biezen pakken, want ook de kinderen in het klaslokaal vinden het opeens veel leerzamer om de onbekende zaak buiten te besnuffelen. De ene is wat verlegen, terwijl de andere met z’n neusgaten nog net mijn lens niet onder smeert.

         Twee oude vrouwtjes uit het dorp lopen aan, gehuld in een rood-roze gemêleerde doek met streepjes als rok en een paars kort jasje met een brede roze rand. Langer dan één meter vijfenveertig zijn ze niet. Eén van de twee heeft een rijtje tanden die de lendenen van menig orthodontist in vuur en vlam zou zetten. Materiaal voor mijn camera dus, en die van Claire. Vinden de dames wel interessant. Of we even de foto’s kunnen laten zien. Zodra mevrouw met niet-zo-best-gelukt-gebit de foto’s ziet, giechelt ze zoals ik dat vroeger met mijn vriendje Dorian deed in groepje één van de basisschool. Ze trekt enthousiast haar trukendoos open om nog mooier uit te zien voor haar aanvullende fotoshoot. Ze wil méér! Dat betekent minstens een groene doek op het hoofd, beetje zoals ik mijn handdoek draag na het drogen van mijn haren. Zelf krijg ik ook een traditioneel vestje aangemeten, past net. Claire is in deze setting iets teveel reus, dus die moet het met haar eigen pakje doen. De nieuwe foto’s laten onze nieuwe favoriete mevrouw in een staat van aldoor geschater met een soort geschreeuw en ik weet niet of twee miljoen euro meer waard is of dit moment.

         We moeten voort maken, want we hebben nog heel wat uren te lopen. Maar een nieuwe onderbreking volgt snel. Via een slipperig soort van trapje in de modder dalen we enkele meters af. Claire’s oog valt op plastic zeil, in gestreepte kleuren dat als plafond slap tussen houten palen hangt. Zo’n één meter zeventig boven de grond. Niet helemaal gemaakt op de westerling. Op de grond liggen gekleurde matten over elkaar heen, geweven uit plastic slierten. Een groep dorpsvrouwen, wederom in traditionele kleren, zit in kleermakerszit lekker te beppen. Theetje erbij. Sigaartje ook. Hun handgebaren maken duidelijk dat we erbij moeten komen. Schoenen uit, dat is overal van belang.

         Ze spreken geen woord Engels, maar zetten het immer effectieve communicatiemiddel in: eten. Een bordje met lokale borrelnootjes, gefermenteerde theebladeren en een kostelijk mengsel van flinterdun gesneden sliertjes gember, ingelegd met citroen, olie en gehakte pindanootjes. De giechelkip van de foto’s arriveert ook en schiet meteen weer in de lach als ze ons ziet. Een andere dame brengt ons thee, van theebladeren die in het dorp zelf gedroogd werden, en alsof dat onvoldoende is, volgt een bordje met spul dat smaakt naar iets waar ik me vroeger kapot aan vrat op Molukse feestelijkheden. Helaas nog steeds geen idee wat het is. Maar nice shit.

         Het blijkt de bijeenkomst voor de bruiloft morgen, van een stel uit het dorp. Of ze uitgehuwelijkt zijn, is me eigenlijk onduidelijk, besef ik nu. ‘Of we ook komen’, is de vertederende betekenis van twee bananensigaren die de moeder van de bruidegom ons in de klauwtjes drukt. We’d love to, maar helaas zit onze tijd in Kalaw erop na vannacht. Maar bedankt voor een herinnering die altijd een glimlach op onze kwakker zal brengen.