expeditie noedelsoep.

Deel 4: Speuren in Waai, het dorp van oma

Mama Neeltje had al een hele weekplanning paraat: lekker op elkaars lip zitten, dagenlang. Ons net wat te veel. Wel lief bedoeld trouwens, en logisch op z’n minst. De Molukse cultuur, zeker hier bij de bron, heeft nu eenmaal weinig op met individualisme. Af en toe zouden we er best een voorbeeld aan mogen nemen. Maar problematisch: wij houden er juist van. Van dat individualisme, van de bijbehorende vrijheid. En dus moet ik m’n tante teleurstellen. Nooit mijn favoriete bezigheid (ik ben zwak in ‘nee’ zeggen bij overrompeling) maar in deze setting al helemaal een gevalletje kutzooi. We verstaan elkaar amper en additioneel hebben we dat aangekoekte familie-is-ALTIJD-samen-perspectief uit te drijven. Daar is bijna geen beginnen aan. We gooien wat onverstaanbare woorden in de lucht, begeleid door een braafste glimlach (altijd netjes blijven) en komen tevree overeen dat we samen naar mijn oma’s dorp Waai gaan, buiten samen logeren bij mijn opa’s jongste broertje op een ander eiland, en buiten nog een paar andere aangelegenheden.

Het is wel speciaal, zo samen naar het dorp van oma. Ze spreken de taal, dus waarschijnlijk komen we een stukje verder daar dan wanneer we met z’n twee op onderzoek uit gaan. Met mijn tante, mijn oom en twee nichtjes nemen we een taxi. We zien het voor ons, scènes a la Spoorloos, dat programma.

Maar huu. We worden als elke andere doodsimpele toerist gedropt bij de trekpleister ‘de heilige alen van Waai’. De jongen in de dorpsbeek roept me bij zich, zodat ik de wangedrochten kan aaien en vasthouden. Lange vissen moeten ze voorstellen, maar je zou zweren dat het dikke wormen zijn. Van een meter lang. Met oren. En tanden. De vieze beesten kunnen me eigenlijk gestolen worden, maar ik dacht ‘deze doe ik voor jou oma’ en dus ging ik het water in. Ze voelen nog lekker ook, de heilige slierten. Glibberig, maar godvergeten lekker.

Net als ik denk dat we oma’s dorp écht gaan verkennen, roept mama Neeltje onze taxi. We vertrekken. Je zou denken: zeg dat je wil blijven. Maar ik suck nog steeds at nee zeggen en Claire bakt er hier met de taalkundige beperkingen ook al het minimale van. Er moet vanwege honger opeens á la minute geluncht worden, een half uur verderop. Op onze kosten, maar wel zonder een ‘bedankt Claire en Simone, wat aardig’.

‘s Avonds, terwijl een lokaal stalletje in Ambon ons voorziet in een verrekte smakelijk maaltje, app ik mijn vader. ‘Weet je nog iets van het dorp van oma. Is er nog familie, zo ja: hoe vind ik ze, zo nee: waar woonde oma.’ We krijgen advies. In Waai moeten we vragen naar het huis van Killer. Het is niet eens zijn geboortenaam, maar zijn bijnaam; helemaal zelf verdiend dus. Een Nederlandse Molukker, Luc, niet Killer zelf, wacht ons daar op. Hij kent mijn oma’s jongste broertje die in Nederland woont.

Zodra we wakker worden die volgende ochtend, rijdt chauffeuse Clairessa ons met de scooter weer naar Waai. Een stel straatvlegels escorteert ons enkele straten verder naar Killers huis, waar Luc al op de veranda zit te wachten. Hij vertelt meteen dat hij niet weet of er nog familie is, maar is niet erg, want wel weet hij dat we at this very moment op grond staan van mijn oma’s eigen moesje. Ik zie het voor me. Oma die kleine wurm. Lekker knagend op een bijtringetje. Meer heb ik niet nodig.

 

Vervolg in aantocht: logeren bij opa Lessi

Verder Bericht

Vorige Bericht

8 Reacties

  1. Clau maart 29, 2018

    Yessss een hele rits blogs!
    I love it!alleen weet ik niet heel goed wat ik van de verhalen vind.. eigenlijk ook wel beetje zielig voor jullie maar aan de andere kant ook heel speciaal..
    Mijn voorstel; wij gaan er als onze eigen famiel nog eens heen en trakteren ELKAAR op taxi’s en eten!l
    Lieve schwessiesss,misschien willen jullie het niet horen MAAR, we verheugen ons voor over 2 weken!
    Dikke kussen

  2. Miep de Jongh maart 29, 2018

    Ik kan niet wachten op het vervolg!
    Hang (denkbeeldig) aan je lippen!
    Liefs, Miep

  3. Marieke maart 29, 2018

    he lieffies, wat is het weer genieten van alle verhalen! En wat bijzonder dat je je familie hebt mogen ontmoeten Simone, ik blijf om jullie verhalen lachen! En met alle tegenstellingen en cultuurshocks, is het waanzinnig mooi dat je dit samen met je aanstaande vrouw hebt mogen beleven.
    Leer van de lastige momenten en verschillen en vooral neem de bijzondere gebeurtenissen en mensen mee in je hart, het maakt voor een groot deel wie jij bent en dat is prachtig! De familie foto vind ik ook echt geweldig, mooi gedaan fotograaf!!! Dikke kus

  4. Anne maart 29, 2018

    Zit hier op mn zonnig balkonnetje jullie prachtige verhalen te lezen. Voel me als een klein aapje die vanaf jullie schouder het avontuur een beetje mee heeft mogen beleven! Zo levensecht is het beschreven! Wat hebben jullie weer veel meegemaakt! Denk dat we jullie in april een weekje boeken om al jullie verhalen in het echt te horen, op jullie kosten uiteraard;) maar even zonder grapjes.. wat bijzonder om je familie te ontmoeten, maar ook heftig die cultuurshock.. ben verdikkemese trots op jullie! Kan niet wachten jullie weer heerlijk te knuffelen!

  5. Michelle maart 29, 2018

    Ohhh sjatties, weer genieten voor mij!! Maar echt wel heftigvoor jullie, die onmacht als je niet echt wat duidelijk kan maken. Masr t zijn super mooie verhalen voor later, waar je nog veel om kan lachen. Tot heel snel, we kunnen niet wachten💋

  6. ineke maart 29, 2018

    nou ik zit inmiddels achter mijn glaasje rode wijn.
    weer met veel interesse en bewondering jullie verhaal te lezen.
    mooi simoontje dat je je familie hebt leren kennen, je roots.
    en heerlijk Claire dat je zo dicht bij haar bent.
    ja liefkes ook wij kunnen niet wachten om jullie over jullie lieve apenkopjes te aaien.
    het begint al aardig op te schieten, voor jullie een afscheid van een waanzinnige reis voor ons (ik heb het niet letterlijk over ons)
    jullie weer in onze eigen jungle te ontmoeten.
    geniet nog van al het moois en de warmte, we hebben beter besteld in Mestreech voor jullie
    super dikke knuffels van ineke en paul

  7. Marielle Vesters maart 30, 2018

    Wat heb ik genoten van jullie prachtige verhalen, en zo fantastisch geschreven.
    Heb veel respect dat jullie je dromen najagen.
    Maar…ik kijk er naar uit om je weer aan de telefoon te krijgen ..hoi met Simone, weer iemand erbij op kantoor die van wanten weet.
    Ik heb je gemist.
    Ik zal de mails van expeditie noedelsoep ontzettend missen.
    Geniet nog even samen van de laatste dagen.
    En mijmer nog eens, wat geweldig het is, wat jullie allemaal meegemaakt hebben.
    Liefs Marielle

  8. Ivo en Anouk april 8, 2018

    Weer genoten van jullie verhalen, heerlijk. Heb nu ook wel heel veel zin om binnenkort de live versie te horen. Geniet nog lekker deze laatste daagjes en tot snel.😗😗

Laat een reactie achter

© 2024 expeditie noedelsoep.

Thema door Anders Norén