Een vervolg: de Nepalese Himalaya

3. Het liefste opvangcentrum

Eenmaal veilig in het nieuwe theehuis waar Asis ons naartoe bracht, besluiten Claire en ik al snel dat we de trekking afmaken. Hoe verrot we ons ook voelen. Hopen dat San en Michelle ook niet opgeven. Nu eerst maar even slapen is het plan, maar mijn poging mislukt. Het filmische grijnsje van Biznu tovert zich continu helder tevoorschijn in mijn hoofd. En dus lig ik van angst binnen drie seconden als een ingeblikt sardientje tegen Claire aan geperst, in haar eenpersoonsbedje. San heeft dezelfde ervaring, zo blijkt de volgende morgen. Al heeft ze geen lepeltje lepeltje gespeeld met Michelle. Ze weten nog niet of ze doorgaan met de trekking.

Na de beroerde nacht met een paar uurtjes slaap klimmen we wel samen om kwart voor zes met muts, thermopak onder (soort van) normale kleding, handschoenen en hoofdlampjes naar Poon Hill op 3200 meter. Zo zijn we op tijd voor een zonsopgang die zo koud is dat ik mijn jatten niet uit mijn handschoenen wil halen. Maar het kristalheldere uitzicht op enkele witte bergtoppen die ver boven het wolkendek onder ons uitsteken, moet nou eenmaal op de foto. Ik regel dat, Claire is ergens aan het poepen in een gat. En gelukkig zijn San en Michelle door het uitzicht ook weer overtuigd: geen Biznu brengt ons ten onder. Let’s do this shit.

Redder Asis en zijn trekkersgroepje, moeder Fiona en dochter Suze uit Nederland, nemen ons vandaag op sleeptouw. Het beste opvangcentrum dat een mens zich kan wensen: lief, begripvol en nog gezellig ook. Vanaf morgen gaan we met nieuwe gids Prasan verder, want Fiona en Suze doen een korte trek.

Na Poon Hill dalen we naar 2140 meter. Drie dagen geleden sneeuwde het op de route. De sneeuw is nu verdwenen en vervangen door een glijbaan van ijs. En dus legt iedereen minstens één keer wat meters af op het al verkleumde krentje. Verder oponthoud hebben we door Claires nieuwste hobby om zoveel mogelijk keutels de wildernis in te schieten, maar in de namiddag belanden we bij het nieuwe theehuis.

Zodra onze nieuwe slaapzakken ‘s avonds arriveren, stiefelen we uitgeput naar onze aftandse slaapkamer en rollen we de verse slaapzakken uit. ‘Die van jou is mooi zo met dat donkergroen’, erkent Claire. Dat is zo en dus geef ik mijn nieuwe slaapzakje niet af.

O how I wish I did. Zodra ik de krappe zak open rits, herken ik de geur direct. Hij ruikt naar simone-ligt-vijf-dagen-ziek-in-een-slaapzak-te-stinken-tijdens-de-trek-in-peru. Claire wil niet meer met me ruilen, dat heb ik nog gevraagd. De temperatuur buiten de slaapzak is tot onder het vriespunt gedaald, dus er zit niets anders op dan de stinkende bacteriën te omarmen.

4. No more. Please. 

De opvang van Fiona en Suze én het uitzicht op Poon Hill gaven ons gisteren hernieuwde zin om de trekking te voltooien, na de horror van de avond ervoor. Maar dat is van korte duur.

We zijn vandaag alweer even onderweg. Die kou. Ik heb nu al een crabby bek en vanaf nu zakt de temperatuur verder naar min zeven, min tien en dan min vijftien. Ik heb geen zin meer. Claire ook niet. Michelle ook niet, geloof ik. San ook niet. Zij barsten ook nog van de niet herstellende keelpijn en hoestbuien. San klinkt tegen lunchtijd als een pasgeboren kuiken maar dan minder schattig, Michelle als een wilde hond.

Had ik maar.. Had ik toch naar d’n Claire geluisterd. Vijf dagen in totaal was zat in deze kou. Maar we hebben nog zes lange, stervenskoude dagen in nauwelijks te wassen oksels, poes en bil te gaan.

Alsof mijn ongedane gebed verhoord is, legt Prasan uit dat we twee dagen in één kunnen proppen. Dat betekent twee zwaardere dagen, maar één dag eerder terug in de bewoonde wereld met douches. En een fris ruikend dekbed. En warmte.

Warmte wint het van alles. Ook van de stijging van 2900 naar 4130 meter in één dag, waarvan we weten dat die ons kan breken. Vanwege hoogteziekte, met gebrek aan zuurstof, hoofdpijn, slapeloosheid en nachtmerries, stijg je vanaf 3000 meter hoogte normaal geen 1200 meter zoals in ons nieuwe plan, maar hooguit 500 meter per dag. Van slaapplek naar slaapplek bedoel ik dan. Zoals ik zei: warmte wint het van alles. En dus voegen we dag zes en zeven samen.

Na een lange wandeldag bereiken we ons theehuis voor de nacht. Welnu, deze avond is de eerste avond met muziek. En dat kalefatert deze snoesjes tijdelijk op. Niet alleen gecoverde Top 40 hits, maar ook onze eigen Vengaboys blazen door de Nepalese speakers. Ik sta nog net niet naakt op de tafel te dansen, maar blij zijn we wel. Een emotie uit een ver verleden, zo lijkt het. Mijn plasdrang verpest het. Plassen moet altijd buiten, ergens in het donker. En dat durf ik niet meer alleen sinds Biznu’s hoerengrijns me blijft achtervolgen. Gelukkig beschermt Claire me tegen alle kwaad.

Wat de natuur betreft tijdens de trek: same old. Saai, met af en toe wat best leuks. Alle hoop op omverblazende natuur is inmiddels solitair gevestigd op Annapurna Basecamp. En had ik al gezegd dat de wandelroutes hier vrijwel alleen bestaan uit stenen, ongelijke trappen? Trap op, ieders favoriet, een luttele 45.000 treden in negen dagen. Lekker hoekige mannenkuitjes voor onder de bruidsjurken it will be.

5. Creatief met de plasser. 

Dagelijks lopen we tussen de zes en negen uur om op de bestemming van de dag te komen. Vandaag zullen we de negen uur weer aantikken, want we lopen verder dan eerst gepland.

Vanwege de naderende hoogte, moeten we minstens vijf a zes liter water drinken. Dat betekent dus automatisch veel plassen. Drie van ons moeten tegelijkertijd. Om privacy redenen verklap ik -met veel moeite- alleen dat ik one of them ben. Maar dus plassen. In het wild, want geen wc in de buurt tuurlijk. Naast elkaar hurken met twee meter ertussen is de beste positionering. Een zeker teamlid -ik verklap: niet ik- had het betere idee de broek omlaag te trekken op een hoger bergje, recht voor ons, zodat we niet tegen zijkant-dijbeen aankeken, maar gewoon volle patat tegen die vazjien aan, met plas eruit enzo. ‘t Was gezellig.

Na een trek die iets te lang is, en uncomfortably afwisselend klots-oksel-zweterig en botten-dodend-koud, bereiken we in de namiddag het theehuis dat beduidend drukker is dan gewend. Het stikt er van de chagrijnige, dik ingepakte trekkers. Volgens mij heeft echt niemand er nog zin in. De gezamenlijke ruimte is redelijk vol, dus moeten we met z’n vieren op een rijtje zitten. Omdat kletsen op die manier onhandig is, staren we het Chinese overbuurjongetje van twaalf maar aan. Of eigenlijk de tonijn pizza die hij eet. ‘Geef me die’, we denken het allemaal. Het is het eerste voedsel in Nepal dat er om op te vreten uitziet. Waarschijnlijk is ons gekwijl wat opzichtig, want hij geeft ons een puntje van het pure goud dat op z’n bord ligt. Als Afrikaanse biafraatjes delen we het puntje door om beurten een hap eraf te sabbelen. De hemel. De hemel!

Het genot wordt ruw verstoord als drie Frans-Canadese meisjes van midden twintig de kleine ruimte binnen stormen. Een kabaal, zeg ik je. Van het decibel waar elke aanwezige en afgematte trekker de nekharen overeind gaan staan. Het is het type dames dat zichzelf bewondert, al steekt één van hen er met kop en tenen bovenuit. Het liedje van Alicia Keys moet in haar hoofd springen, want uit het niets zingt deze dame ‘no one, no one, noooo ohohohoohonnnne’. Niet met bescheiden volume, maar op standje moeten-jullie-ALLEMAAL-eens-horen-hoe-waanzinnig-ik-kan-zingen. Dat doet goed, want dat is toch waar je het allemaal om doet, zo’n trekking.

6. Ode aan oma

Vandaag gebeurt ‘t. De stijging van 2900 meter naar Annapurna Basecamp op 4130 meter hoogte. Lekker non stop omhoog banjeren, zo’n negen uren lang.

Voordat we de lunchplek op Machhapuchhre Basecamp (MBC) bereiken, waar we een uurtje kunnen acclimatiseren op 3700 meter, wordt het spannend of San haar voeten nog opgetild krijgt. Haar lichaam sputtert tegen bij elke trede die ze omhoog moet.

Zelf zijn mijn eigen voeten en handen nog geen graadje warmer dan compleet onderkoeld. En dat terwijl we al uren lopen. De pijn brengt de tranen in m’n ogen en neemt me terug naar toen ik zes jaar was, toen ik in de garage zat te huilen omdat de kou zo’n pijn deed, maar ik niet naar binnen kon. Oma was even boodschappen doen en ik dacht dat ik de sneeuw wel leuker zou vinden dan tien minuten, dus bleef ik op straat spelen. Na een uurtje kwam oma me redden uit de garage, haalde ze mijn dieren pantoffeltjes en knuffelde ze me net zo lang tot ik het niet meer koud had. Hoe harder ik aan oma denk, hoe beter ik de kou en pijn verdraag. Ik vraag of oma wil zorgen dat we helder weer hebben in Annapurna Basecamp, zodat we überhaupt uitzicht hebben. Zodat we de ellende niet voor de kat z’n lulharen hebben doorgezet. En of ze San meteen ook even helpt.

Over een half uur komen we aan in MBC, maar de zorgen om San worden alsmaar groter. Ik wil haar mijn muziek en headphone geven, want dat zou zomaar de benodigde psychische kracht kunnen geven. San beseft dat ze haar iPod (ze bestaan nog) in de tas heeft. Zie het hertje gaan ineens. 

Na lunch lopen we het laatste stuk omhoog, langzamer dan bejaarden met versleten heupen. Niet omdat we niet sneller kunnen, maar omdat Prasan ons tot dit tempo dwingt. Zo lopen we de minste risico’s een ernstige vorm van hoogteziekte op te lopen. 

Het landschap is ruw. Stoer. De grote stenen, het ijs, de sneeuw, de hoogste bergen, gletsjers. En de lucht. Die is kraakhelder. ‘Dankjewel oma’, sein ik maar even door naar het hiernamaals. Het is het vetste stuk van heel de trek.

Nog maar één helse nacht in een onmenselijke temperatuur van minus vijftien krankzinnige graden zonder verwarming, om bij zonsopgang in diezelfde kou met teveel pijn en moeite foto’s te klikken met stijve vingers.

De komende dagen wordt de temperatuur heel langzaam weer minder afgrijselijk. Ligt er weer pret in het verschiet. We’ll make it.