Deel 4: Speuren in Waai, het dorp van oma

Mama Neeltje had al een hele weekplanning paraat: lekker op elkaars lip zitten, dagenlang. Ons net wat te veel. Wel lief bedoeld trouwens, en logisch op z’n minst. De Molukse cultuur, zeker hier bij de bron, heeft nu eenmaal weinig op met individualisme. Af en toe zouden we er best een voorbeeld aan mogen nemen. Maar problematisch: wij houden er juist van. Van dat individualisme, van de bijbehorende vrijheid. En dus moet ik m’n tante teleurstellen. Nooit mijn favoriete bezigheid (ik ben zwak in ‘nee’ zeggen bij overrompeling) maar in deze setting al helemaal een gevalletje kutzooi. We verstaan elkaar amper en additioneel hebben we dat aangekoekte familie-is-ALTIJD-samen-perspectief uit te drijven. Daar is bijna geen beginnen aan. We gooien wat onverstaanbare woorden in de lucht, begeleid door een braafste glimlach (altijd netjes blijven) en komen tevree overeen dat we samen naar mijn oma’s dorp Waai gaan, buiten samen logeren bij mijn opa’s jongste broertje op een ander eiland, en buiten nog een paar andere aangelegenheden.

Het is wel speciaal, zo samen naar het dorp van oma. Ze spreken de taal, dus waarschijnlijk komen we een stukje verder daar dan wanneer we met z’n twee op onderzoek uit gaan. Met mijn tante, mijn oom en twee nichtjes nemen we een taxi. We zien het voor ons, scènes a la Spoorloos, dat programma.

Maar huu. We worden als elke andere doodsimpele toerist gedropt bij de trekpleister ‘de heilige alen van Waai’. De jongen in de dorpsbeek roept me bij zich, zodat ik de wangedrochten kan aaien en vasthouden. Lange vissen moeten ze voorstellen, maar je zou zweren dat het dikke wormen zijn. Van een meter lang. Met oren. En tanden. De vieze beesten kunnen me eigenlijk gestolen worden, maar ik dacht ‘deze doe ik voor jou oma’ en dus ging ik het water in. Ze voelen nog lekker ook, de heilige slierten. Glibberig, maar godvergeten lekker.

Net als ik denk dat we oma’s dorp écht gaan verkennen, roept mama Neeltje onze taxi. We vertrekken. Je zou denken: zeg dat je wil blijven. Maar ik suck nog steeds at nee zeggen en Claire bakt er hier met de taalkundige beperkingen ook al het minimale van. Er moet vanwege honger opeens á la minute geluncht worden, een half uur verderop. Op onze kosten, maar wel zonder een ‘bedankt Claire en Simone, wat aardig’.

‘s Avonds, terwijl een lokaal stalletje in Ambon ons voorziet in een verrekte smakelijk maaltje, app ik mijn vader. ‘Weet je nog iets van het dorp van oma. Is er nog familie, zo ja: hoe vind ik ze, zo nee: waar woonde oma.’ We krijgen advies. In Waai moeten we vragen naar het huis van Killer. Het is niet eens zijn geboortenaam, maar zijn bijnaam; helemaal zelf verdiend dus. Een Nederlandse Molukker, Luc, niet Killer zelf, wacht ons daar op. Hij kent mijn oma’s jongste broertje die in Nederland woont.

Zodra we wakker worden die volgende ochtend, rijdt chauffeuse Clairessa ons met de scooter weer naar Waai. Een stel straatvlegels escorteert ons enkele straten verder naar Killers huis, waar Luc al op de veranda zit te wachten. Hij vertelt meteen dat hij niet weet of er nog familie is, maar is niet erg, want wel weet hij dat we at this very moment op grond staan van mijn oma’s eigen moesje. Ik zie het voor me. Oma die kleine wurm. Lekker knagend op een bijtringetje. Meer heb ik niet nodig.

Vervolg in aantocht: logeren bij opa Lessi