Deel 7: Logeren bij opa Lessi

We wilden een paar dagen in Booi blijven, ons onderdompelen in het leven hier. Of, we dachten dat te willen. Opa’s jongste broertje, opa Lessi, woont nog steeds in het huis waar mijn opa ter aard verscheen en opgroeide. In datzelfde huis, enigszins gemoderniseerd, zullen we twee nachten slapen. En dat zijn er, ondanks de natuur, twee te veel.

Opa’s huisje ziet er mooier uit dan we gewend zijn van huisjes in afgelegen bergdorpen. Zijn hooggelegen veranda kijkt uit op de zee. Niet dat er sprake is van luxe. Douchen zullen we niet met een douchekop. Ook niet met stromend water. En al helemaal niet met warm water. Naast de hurk wc, te vinden buiten het huisje, staat een grote stenen bak met water. Erin ligt een klein plastic bakje die we handig vullen met het water uit de grote bak en uitgieten over het stinkende lijf. Maar begeerlijk als fijne hoentjes dat we erna zijn.

De wc is een ander verhaal. Zo’n hurk wc geeft overigens geen problemen. Sterker nog, in Azië heeft zo’n hurker onze voorkeur. Je gaat zitten op de, je raadt het al, hurken en in comfort wacht je tot je plasje klaar is. Zo niet op een westers exemplaar. Niet hier in Azië. Die heeft meestal een bril die geel ziet van alle geknoei. Kun je dus met je lamme beenspieren in squat positie staan afwachten tot je plasstraal ophoudt, of je keutel eens is gevallen. Mijn rotte plasser gaat toevallig beroerd om met prestatiedruk, dus het kan mij rustig een lange anderhalve minuut duren.

Daarover dus geen zorgen hier bij opa’s hurk wc’tje. Wat hier wel knap onprettig is: er is nergens wc papier. Gelukkig staan mijn eigen billen twee dagen op non-actief, maar die verrekkelingen van Claire werken gedreven als altijd. Onder begeleiding van een plastic bakje water mag zij daarom tweemaal met de blote vingers de stront uit de spleet schrapen.

Zulke perikelen kosten energie, dus rond negen in de avond is het tijd voor ons slaapje. Het slaapkamertje ruikt minder goed dan de rest van het huis. Dat is een patroon hebben we ontdekt. In de jungle, in de Himalaya, in de Andes, bij locals thuis, hier bij mijn familie: slapen mag in een geurengeschenkset van natte hond, honden zweetvoet en te lang gebruikt vaatdoekje. Claires snotkoker, mijne goddank niet, wordt zelfs nog benaderd door de mysterie van een bedorven urinegeur.

Het bed is een harde plank met een dun lapje erop als matras, gewoon zoals we die gewend zijn op de meer avontuurlijke bestemmingen, zelfs nog dikker. Aan Claires kant is die plank alleen niet plat, maar steekt er een balk uit. Zo lang als haar lichaam. Niet aan de rand, maar recht in het midden van het slaapgedeelte. Neerploffen tussen donzen kussens is ons onnodig, maar sneu, voor mijn kameeltje wordt het twee nachtjes oefenen op de evenwichtsbalk. Ik bied een paar keer aan van plek te ruilen, lief van mij, maar Claire weigert. Om mij te sparen, nog liever van haar.

We sluiten de ogen, proberen maar wat te slapen. Wat de logeergesteldheid opeens bedroevender maakt, en dan moet ik even zeggen dat ons slaapkamertje met open luik zonder raam slechts tachtig centimeters verwijderd is van het volgende huis, is de vervloekte herrie van de buren dat na twintig minuten van start gaat. De krijsende braakemmers willen vanavond graag karaoke spelen. Met de ambitie dat niet alleen heel het dorp ineen krimpt met de jatten over de oren, maar meteen heel het eiland. In combinatie met het gewauwel op de tv in opa’s woonkamer en een stel blaffende honden dat zich rond het huis ongelofelijk loopt aan te stellen is dat minstens een marteling. Een vettige.

En het is niet eens deze nacht, maar pas de volgende, dat we tot op de botten branden in het hellevuur. Niet rond bedtijd worden we het plankje af geblazen, maar in het holst van de nacht. Zo om half vijf. Dezelfde buurman, vermoedelijk opa’s schoonzoon, vindt het nodig om muziek te luisteren. Niet tussendoor zomaar een hitje, maar een wild stukje Jezus-aanbidding. Toevallig een opus helemaal zonder de rustgevende klanken waar je bijvoorbeeld een beetje yoga op zou kunnen spelen. Wat het daarentegen wel heeft, is hetzelfde oorverdovende volume als gisteren. Pas na tien minuten loopt het liedje af. Niet om over te gaan in stilte, maar in een geblaat, eh gebed. Eén van ruim een half uur. Nog steeds op dat ene volume. Al zou ik een innige band hebben met onze op water lopende tovenaar: FUCK THIS SHIT! Wonderbaarlijk voelt geen levende ziel in de omtrek zich geroepen een baksteen door het raam te gooien. Dan durf je zelf ook niet veel natuurlijk.

Niet dat het allemaal alleen maar narigheid is hier. Opa Lessi is bijvoorbeeld een dotje. Als één van de enigen, samen met papa Tom, blijft hij moeite doen om met ons te praten. Blijft hij ook altijd iets behaaglijks uitstralen. Meestal verstaan we maar enkele zinsneden en zijn onze gebaren van geen nut, maar opa lost dat altijd op met een schattige lach. Of met een schouderklopje. Of met bordjes mango, vers van de boom. Opa Lessi, hij mag mee naar Nederland. Kunnen we vaker chillen met z’n drietjes. Een potje volleybal kijken, zoals we gisteren deden op zijn kleine tv’tje. Maar we weten dat opa hier blijft, in zijn Booi. Over een paar jaar wippen we wel weer eens langs. Op eigen houtje. Zonder logies.